จดหมายถึงลูกสาวที่รัก
#เราไม่เคยมีบุญคุณต่อกัน
ถึงลูกสาวที่รักของแม่…
เมื่อหนูโตขึ้น หนูอาจจะได้ยินใครๆในสังคมบอกหนูว่า “ต้องกตัญญูรู้คุณพ่อแม่”
ในฐานะที่วันนี้แม่ได้เป็นแม่ของหนู แม่อยากบอกให้รู้ไว้จากใจของแม่เองว่า…
อย่าต้องเลือกอะไรในชีวิต ที่ไม่ได้คิด ไม่ได้ต้องการ เพียงเพราะแค่อยากกตัญญูกับพ่อแม่
อย่าต้องเสียสละอะไรไปในชีวิต เพียงเพราะคิดว่านี่คือสิ่งที่พ่อแม่จะไม่ชอบ
อย่าต้องยอมแลกความสุขของชีวิตกับอะไร เพียงเพราะคิดว่ามันไม่ใช่สิ่งที่พ่อแม่ต้องการ
ชีวิต…”เป็นของลูก”
จงหวงแหนจิตวิญญาณการใช้ชีวิตของตัวเอง
อย่าเชื่อใคร ที่บอกให้ขายความสุขหรือความฝันของทั้งชีวิต…ให้กับ”ความกตัญญู”
แม่ไม่คาดหวังอะไรจากหนู
แม่ไม่ได้มีหนูเพื่อมารับใช้ความต้องการอะไรในชีวิตแม่
ถ้าวันหนึ่งที่หนูอยากจะทำอะไรให้พ่อแม่ แม่อยากให้หนูทำด้วยความรัก..ไม่ใช่เพราะใครบอกให้กตัญญู
เพราะสำหรับแม่…
“เราไม่เคยมีบุญคุณต่อกัน”
หนูไม่เคยร้องขอแม่ ให้ช่วยทำให้หนูเกิดมา
การมีหนู เป็นการตัดสินใจของแม่
การเลี้ยงดูหนูอย่างดีที่สุด จึงเป็น “หน้าที่ของแม่”
หน้าที่…ที่แม่ไม่เคยนับว่าเป็น”บุญคุณ”
ถ้าเชื่อตามพุทธศาสนาว่า “การเกิดเป็นทุกข์”
แม่ทำให้หนูต้องเกิดมาอยู่กับการว่ายเวียนกับสุขทุกข์ เพียงเพื่อเป็น”ความสุขของแม่”
แม่ซะอีก…ที่อาจจะเป็นหนี้บุญคุณของหนู
ใช้ชีวิตด้วยจิตวิญญาณที่เป็นอิสระเถอะนะลูก
แม่ไม่เคยคาดหวังให้หนูต้องทำอะไรเป็นการตอบแทน
เพราะการมีความสุขในทุกวัน กับการที่มีหนูให้รัก
สำหรับแม่…
นี่เป็นการตอบแทน
…ที่มากเกินพอ
รักลูกเสมอ
แม่
รักลูก…มอบความรักที่ยิ่งใหญ่ที่สุดให้ลูก คือการรักโดยไม่หวังผลตอบแทนนะคะ
เชื่อเถอะค่ะว่า…ลูกก็จะมอบความรักที่ยิ่งใหญ่กลับคืนให้คุณเช่นกัน
#หมอโอ๋เพจเลี้ยงลูกนอกบ้าน
ผู้เชื่อว่าความกตัญญูจะเกิดได้จากการให้ความรัก…ที่มาพร้อมอิสระภาพในการใช้ชีวิต
ป.ล. บทความนี้เขียนขึ้นด้วยความตั้งใจอยากให้ลูกสาวตัวเองและพ่อแม่ทุกคนได้อ่าน หลังจากเจอคนไข้กินยาฆ่าตัวตายเพราะถูกพ่อพูดใส่หน้าว่า “ไอ้ลูกอกตัญญู”
จากการที่ไม่ได้เลือกเรียน…คณะที่พ่อต้องการให้เรียน
เครดิตจากเฟสบุ๊คเพจเลี้ยงลูกนอกบ้าน
