‘ฉันยังมีเธอเป็นที่รัก’
เรื่องราวแรงบันดาลใจจากภาพ ‘ดอกไม้’
…
ท่ามกลางโลกที่วุ่นวาย เราทุกคนเหมือนเครื่องจักรกลตัวน้อย เป็นมนุษย์งานที่วิ่งวนเป็นลูปอยู่ในแถวในแนวของตน
ในท่ามกลางแถวมดงานของเรา ฉันยืนอยู่ข้างหน้า เธอยืนอยู่ข้างหลัง สะกิดฉันเบาๆ พร้อมยื่นดอกไม้กะจิดริดดอกเล็กๆให้แก่ฉัน ภาพที่ปรากฏตรงหน้า ฉันรับรู้ได้ถึงความรักของเธอ
ถ้ามองออกไปข้างนอก ในชีวิตจริงๆของเธอกับฉัน เราต่างคนต่างทำหน้าที่ความรับผิดชอบของตน เราอาจนิ่งเงียบอยู่ด้วยกันทั้งวัน คำพูดใดๆ อาจมิได้เอื้อนเอ่ยออกมา เธอพูดน้อย ฉันก็พูดน้อย แต่ฉันรับรู้ความรักของเธอได้ จากสวนหน้าบ้านที่เธอดูแลให้ฉันสดชื่นทุกครั้งที่ก้าวผ่านประตูหน้าบ้านออกไปชื่นชมมัน
ดอกไม้เล็กๆดอกเดียวในบรรยากาศรอบตัวที่แห้งแล้ง เงียบเหงา และไร้ชีวิต กลับทำให้ใจที่แห้งผากของฉันเบิกบาน จนอยากเอื้อนเอ่ยคำหวานกับเธอ
อยากจะบอกเธอว่า ฉันดีใจที่ไม่ได้อยู่ในโลกที่ไร้รัก แม้นคนมากมายรอบข้าง อาจร้ายกาจหรือเมินเฉยฉัน แต่อย่างน้อย ยังมีเธอและความรักของเธอ อยู่รอบๆตัวฉันเสมอ
เมื่อเรามีรัก ความรักนั้นจะเป็นแรงผลักดันให้ชีวิตเราเสมอทำให้เรามีแรงเดินไปบนเส้นทาง ที่บางครั้งอาจมีขวากหนามมากมาย แต่เราจะไม่รู้สึกโดดเดี่ยว เพราะดอกรักที่เธอมอบให้ บานอยู่ในใจฉันเสมอ
#แก้วเจ้าจอม
เขียนเมื่อ 7 กันยายน 2561
งานเขียนบทที่สองในห้องเรียนเขียนของฉัน
