ถ้าคนที่เราหวังพึ่งแต่พึ่งไม่ได้
เราควรทำอย่างไรดี
เราควรเป็นที่พึ่งของตนเองต่อไป
ยอมอดทนต่อไปเรื่อยเรื่อย
ให้คนที่อยู่ข้างๆที่ควรเป็นที่พึ่งพาของเรา
เป็นเพียงคนที่อยู่ด้วยกันเพราะสถานะทางสังคม
เป็นเพื่อนทางใจทางกายทางสังคม
แต่ชีวิตจริงๆ
บางทีอารมณ์ความรู้สึกอย่างเดียว
มันสร้างความสุขที่จีรังยั่งยืนไม่ได้
มันบั่นทอนความรักความสัมพันธ์ให้ลดน้อยลงทุกวัน
มันทำให้คนที่มีความหวัง
เริ่มรู้สึกหมดหวังลงทุกวัน
…
นึกถึงวันที่ความรักเบ่งบาน
ชีวิตสวยงามดั่งฝัน
แต่เมื่อก้าวเข้าสู่ชีวิตจริง
หลังเดินร่วมทาง
ทางที่เดินเริ่มขรุขระขึ้นเรื่อยๆ
ความจริงกับความฝันช่างแตกต่าง
เธอผู้เป็นดั่งความหวัง
กลับมิใช่อย่างที่เป็น
ความสุขความฝันเริ่มจางหาย
ความทุกข์จากความรักเริ่มมากขึ้น
ความรักยังไม่จางหาย
แต่เปลี่ยนสถานะเป็นเพียงความผูกพัน
ที่ร้อยรัดกันด้วยคำว่าความรับผิดชอบ
เธอเป็นคนดี
ฉันก็ยังเป็นคนดี
ที่ต่างคนยังเดินร่วมทาง
สุขๆทุกข์ๆ
ผิดหวังสมหวังสลับกันไป
อดทนกันไปในแต่ละวัน
อาศัยความหลังความรักที่ยังมีเยื่อใยบางๆ
ร้อยรัดกันไว้เป็นน้ำหล่อเลี้ยงให้เดินทางต่อกันไปได้
และอีกไม่นาน
คงเป็นเพียงเพื่อนร่วมทาง
ที่พึ่งพากันในมุมที่พึ่งกันได้
จนกว่าวันนั้น
วันที่ดินกลบหน้า
หรือไม่ก็วันที่ความอดทนสิ้นสุดลง
แล้วต่างแยกย้าย
ไม่รู้ว่าวันไหนจะมาถึงก่อน
——————————–
เขียนขึ้นในวันที่รู้สึกหมดหวังกับคนใกล้ตัวที่เป็นที่พึ่งพาให้เราไม่ได้
ชีวิตหลังแต่งงานไม่สวยงามดั่งฝัน
ความรักยังมีอยู่ แต่ความรับผิดชอบในชีวิตคู่ยังคงยึดเราไว้
ความอดทนยังมีให้กันอย่างเข้าใจ
ความดีของเธอยังเป็นเหตุผลที่เรายังคงเดินทางร่วมกัน
แม้ความสุขในชีวิตจะลดน้อยลงและบั่นทอนใจให้ทดท้อเสมอ
ชีวิตก็เป็นเข่นนี้
ไม่เคยมีใครได้อะไรตลอดเวลา
ขอเพียงให้ส่วนที่ได้มากกว่าส่วนที่เสีย
เพื่อที่เราจะได้ยังมีใจที่จะก้าวเดินต่อไป
