เมื่อหัวใจที่เปลี่ยวเหงา
มอดไหม้เป็นเถ้ากับเวลา
คืนและวันที่ผ่านพา
ก็ไร้ค่าจะจดจำ
ไม่เจ็บแปลบแต่รู้สึก
ลึกๆก็เพียงแค่ช้ำ
เล็กๆเป็นรอยด่างดำ
ตอกย้ำติดตรึงหัวใจ
………………
ถ้าหากวันนั้น..
ถามว่าไหวหวั่นบ้างไหม
มากมายเสียจนหม่นไหม้
คงแทนคำตอบได้ดี
………………
แล้วเวลาก็ผันผ่าน
ความแกร่งกร้านก็แทนที่
สูดลมยืดอกเต็มปรี่
ขอบคุณบทเรียนที่ได้
………………
ถ้าหากวันนี้..
ถามว่ายังมีบ้างไหม
ความเอื้ออาทรห่วงใย
ฉันตอบไม่ได้..
หัวใจฉันตายด้านชา
@@@@@@@@@
ผู้เขียน : เชลียง
คัดลอกจากนิตยสารแพรวสุดสัปดาห์
ฉบับที่ 170 1 มีนาคม 2533
