ฉันนั่งอยู่ในเงามืดของชีวิต
คิดถึงบทกวีทรงคุณค่าที่ยังไม่ได้จรดปากการ่าย
คิดถึงบทเพลงที่เป็นอมตะ
ที่โน๊ตตัวแรกยังเงียบสนิทเนิ่นนาน
คิดถึงความฝันในคืนวันอันรื่นรมย์
บางครั้งอาจเอื้อมมือไปสัมผัสกลีบใบอันบอบบาง
ฉันไต่ไปในความคิดฝัน
ได้โปรดอย่าปลุกฉันให้ตื่น
และได้โปรดอย่าถามถึงความรัก
เพราะแม้ฉันจะโหยหาอยู่ทุกวินาทีของคืนวัน
แต่ฉันก็มิเคยได้พานพบ
ฉันยังนั่งอยู่ในเงามืดของชีวิต
ซุกหน้าอยู่กับความเหงา
และรอคอยการมาถึงของเธอ
@@@@@@@@@
ผู้เขียน : กนกนก
คัดลอกจาก ผู้จัดการรายวัน ฉบับเสาร์-อาทิตย์
18-19 สิงหาคม 2544
หน้า 28
