บทกวีไม่มีชื่อ

ฉันนั่งอยู่ในเงามืดของชีวิต

คิดถึงบทกวีทรงคุณค่าที่ยังไม่ได้จรดปากการ่าย

คิดถึงบทเพลงที่เป็นอมตะ

ที่โน๊ตตัวแรกยังเงียบสนิทเนิ่นนาน

คิดถึงความฝันในคืนวันอันรื่นรมย์

บางครั้งอาจเอื้อมมือไปสัมผัสกลีบใบอันบอบบาง

ฉันไต่ไปในความคิดฝัน

ได้โปรดอย่าปลุกฉันให้ตื่น

และได้โปรดอย่าถามถึงความรัก

เพราะแม้ฉันจะโหยหาอยู่ทุกวินาทีของคืนวัน

แต่ฉันก็มิเคยได้พานพบ

ฉันยังนั่งอยู่ในเงามืดของชีวิต

ซุกหน้าอยู่กับความเหงา

และรอคอยการมาถึงของเธอ

@@@@@@@@@

ผู้เขียน : กนกนก

คัดลอกจาก ผู้จัดการรายวัน ฉบับเสาร์-อาทิตย์

18-19 สิงหาคม 2544

หน้า 28