รอยร้าว

อ้อนรำพันฉ่ำชื่นเมื่อคืนค่ำ

แผ่วเพียงคำอุ่นอารมณ์ข่มความเหงา

วันเมฆครอบขอบฟ้ากว้างอย่างบางเบา

วันที่เราเคลียเคล้าพะเน้าพะนอ

แต่วันนี้มีเพียงเสียงความฝัน

เหลือแต่วันร้าวรานยากสานต่อ

น้ำตาหลั่งคั่งรดรันทดท้อ

คงต้องรอและรออีกต่อไป

ซ่อนซุกรอยร้าวใจไว้ใต้หมอน

พลิกฟื้นตัวหนุนนอนแนบหมอนไว้

ฝันละเมอเพ้อพร่ำมาแต่ไกล

หยดน้ำใสไหลรินท่วมวิญญาณ

สบสายตาชาเย็นแล้วเร้นหลบ

ไม่อยากพบเพื่อออดอ้อนคำอ่อนหวาน

ฉีกแผ่นภาพที่ฉาบฝันของวันวาน

สุมนมาลย์ฉ่ำระรัวเพียงชั่วคืน

สองมือปิดชิดแนบแอบซบหน้า

ปาดน้ำตาแผ่วเพียงเสียงสะอื้น

สานรอยร้าวสาวรอยช้ำทนกล้ำกลืน

เพื่อจะฝืนความหมองของตัวเอง

@@@@@@@@

ผู้เขียน – ชไม ชัชพร

คัดลอกจากนิตยสารลลนา ฉบับที่ 442

เดือนมิถุนายน 2534