อ้อนรำพันฉ่ำชื่นเมื่อคืนค่ำ
แผ่วเพียงคำอุ่นอารมณ์ข่มความเหงา
วันเมฆครอบขอบฟ้ากว้างอย่างบางเบา
วันที่เราเคลียเคล้าพะเน้าพะนอ
แต่วันนี้มีเพียงเสียงความฝัน
เหลือแต่วันร้าวรานยากสานต่อ
น้ำตาหลั่งคั่งรดรันทดท้อ
คงต้องรอและรออีกต่อไป
ซ่อนซุกรอยร้าวใจไว้ใต้หมอน
พลิกฟื้นตัวหนุนนอนแนบหมอนไว้
ฝันละเมอเพ้อพร่ำมาแต่ไกล
หยดน้ำใสไหลรินท่วมวิญญาณ
สบสายตาชาเย็นแล้วเร้นหลบ
ไม่อยากพบเพื่อออดอ้อนคำอ่อนหวาน
ฉีกแผ่นภาพที่ฉาบฝันของวันวาน
สุมนมาลย์ฉ่ำระรัวเพียงชั่วคืน
สองมือปิดชิดแนบแอบซบหน้า
ปาดน้ำตาแผ่วเพียงเสียงสะอื้น
สานรอยร้าวสาวรอยช้ำทนกล้ำกลืน
เพื่อจะฝืนความหมองของตัวเอง
@@@@@@@@
ผู้เขียน – ชไม ชัชพร
คัดลอกจากนิตยสารลลนา ฉบับที่ 442
เดือนมิถุนายน 2534
