สีทะเลแห่งน้ำนี้งามนัก
สีความรักแห่งฟ้านั้นทาให้
ฟ้าสีครามครามทั้งฟ้าไกลกว่าไกล
ด้วยดวงใจจักรวาลย้อมม่านฟ้า
หาดนวลขาวขาวนวลถ้วนหน้าหาด
คลื่นแต่งวาดลมกล่อมถนอมหน้า
อ้อมหาดนวลโอบทะเลทุกเวลา
หาดห่วงหาทุกห้วงห้องท้องทะเล
ลมเพียงพัดห่มทะเลไม่รู้แล้ว
เพียงพัดแผ่วกลัวธาราเธอว้าเหว่
ดอกคลื่นร่วงแล้วบานอยู่นานเน
กระแสทะเลปลูกปลุกคลื่นทั้งคืนวัน
รักอย่าสั้นบานแล้วร่วงดังช่วงคลื่น
จงยั่งยืนนานเท่าสองเราฝัน
หลายร้อยคลื่นร้อยเข้าคลื่นเดียวกัน
เวลารักเรานั้นก็นานยาว
ตรงโขดหินตรงนั้นฉันนั่งถาม
เธอตอบถ้อยร้อยความงามถ้อยกล่าว
ยังวานไม้จากเขาเขียวโบกเกรียวกราว
ฉันบอกหนาวเธอบอกนี่แด่ชีวิต
ที่ตรงนี้รอบตัวฉันในวันนี้
ฟ้าเปลี่ยนสีลมเปลี่ยนสายกลายวิกฤติ
นวลหาดเน่าขาวคลื่นคล้ำธารน้ำพิษ
วิปริตทั้งนั้นฉกรรจ์นัก
เธอผู้นั้นจากฉันไป ใครใครด้วย
ใครจะช่วยตอบถ้อยงามร้อยถัก
ชีพโชกพิษวันนี้ไร้ที่พัก
ธรรมชาติที่รักเธอตายแล้ว
ผู้เขียน : สมศักดิ์ ทวีทรัพย์
คัดลอกจากนิตยสารลลนา ฉบับที่ 440
เดือนพฤษภาคม 2534
